Το Αργεντίνικο λεμόνι και η Πολωνική Ντομάτα

Καλημέρα.

Όχι δεν θα σχολιάσω την Παπαχρήστου, ειπώθηκαν αρκετά, είπα και γω την θυμοσοφία μου και δεν θα πρεπε να ασχοληθώ άλλο. Άλλωστε με ένα όμορφο 23χρονο ξανθό κορίτσι, με αυτά που γράφει κιόλας, για να ασχοληθείς με πολιτικούς όρους και να επιμένεις σε αυτό, τότε μάλλον έχεις πάθει υπερκόπωση και θες διακοπές σύντομα.
Αν ομως επιμένετε να διαβάσετε για την Παπαχρήστου, μπορείτε εδώ. Πάντως μπορώ να πω, ότι απογοητεύτηκα πλήρως από την αντίδραση του- ο θεός να το κάνει- μεταρρυθμιστικού χώρου (λέγε με κόμμα της κοινής λογικής)
Οι κανόνες κύριοι (όπως και τα καταστατικά) είναι για να τηρούνται!

http://www.georgakopoulos.org/2012/07/papachristou/

Πάμε παρακάτω.

Χτες δέχθηκα ένα ερέθισμα από έναν πραγματικό και διαδικτυακό φίλο, τον Σωτήρη, για το θέμα του...αργεντίνικου λεμονιού και της πολωνικής ντομάτα (παλαιότερα ήταν και αιγυπτιακή πατάτα).

Δυστυχώς η ευτυχώς, προ δεκαετίας στην πρώτη μου δουλειά, είχα δει κάνα δυό πράγματα τα οποία και είναι πολύ ενδιαφέροντα και πιστεύω πως πρέπει να τα αναφέρω εδώ.

Αγαπητέ Σωτήρη (η χρήση του ονόματος είναι προσχηματική και καθαρά για να ανοίξει ο διάλογος), γενικά για κάθε φρούτο/ εσπεριδοειδές/ ξηροκάρπι/ προϊόντα του αγρού κλπ
συνήθως ισχύει κάτι το διαφορετικό- με μικρές αποκλίσεις βέβαια. Κάθε τι έχει την δική του μαφία.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

1. Πρώτ απ ολα, είναι οι συνεταιρισμοί. Συνεταιρισμοί οι οποίοι κατά κανόνα (πλην περιπτώσεων) στήθηκαν στο πόδι, διοικούνταν από 2-3 άτομα και ως αποκλειστικό σκοπό είχαν τις επιδοτήσεις.  Και  έμειναν εκεί, χωρίς καμία ανάπτυξη και εξυπηρετούσαν μόνο τους αρεστούς.

2. Το ευρώ. Όταν μπήκαμε, όλοι γνωρίζαμε ότι μπήκαμε χωρίς καμία μέριμνα για τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Ναι ευρώ είχαμε όλοι, μεν, αλλά το ευρώ τον γερμανών δεν είναι το ίδιο με το ευρώ των μάρκων- ούτε από άποψη ισοτιμίας ούτε εξαγωγών. Έτσι μπήκαμε λοιπόν όλοι στο ευρώ και ιδιαίτερα ο πρωτογενής τομέας, χωρίς καμία εναλλακτική, καμία μέριμνα, καμία διαφήμιση καμία διάθεση για εξαγωγή και καμία μα καμία προσπάθεια να εισχωρήσει είτε στην τυποποίηση, είτε στην μεταφορική αλυσίδα και εκεί είναι το σημαντικό.

3. Πάμε λοιπόν στην μεταφορική αλυσίδα και στην τυποποίηση και σε όλο το κύκλωμα των λεγόμενων logistics. Για ότι μπαίνει στα ράφια των σουπερμαρκετ υπεύθυνοι, είναι οι λεγόμενοι Buyers και τα Buying Departments των μεγάλων αλυσίδων. Κάθε ένας buyer ελληνιστή αγοραστής, κοιτάζει την αγορά (την παγκόσμια αγορά) σε κάθε είδος και φροντίζει να παραγγείλει τα καλύτερα και φθηνότερα και με τους καλύτερους όρους προϊόντα για το ράφι.Χώρια που η λέξη "τυποποίηση" δείχνει να έχει τσακωθεί με την ελληνικότητά της.

Οι Αγοραστές και το "παιχνίδι" τους.

Όλοι οι αγοραστές, σε όλες τις αλυσίδες έχουν κάποιες παραμέτρους να σκεφτουν. Αυτές είναι

α. Να μην μείνει ποτέ το κατάστημα χωρίς απόθεμα

β. Να παρουσιάσουν το καλύτερο margin σε σχέση με την παραγγελία και την μεταπώληση

γ. Από το margin αυτό εξαρτάται το bonus τους

δ. Την τσέπη τους, πολλές φορές ο εισαγωγέας πληρώνει πολλά κάτω από το τραπέζι τον buyer - αγοραστή για να βάλει το προϊόν του στο ράφι.

Και η διοίκηση? Θα αναρωτηθεί κανείς.

Η διοίκηση τι? Θα σας πω εγώ. Δεν την ενδιαφέρει. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία, όταν ο auditor θα πάει να κοιτάξει τις συμφωνίες- το πιο πιθανό είναι να μην βρει συμφωνίες και όταν θα το αναφέρει αυτό στο report του το πιο πιθανό είναι ο Δνων σύμβουλος να τον γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. (για τους ανάλογους λόγους βέβαια)

ε. Δεν είναι βέβαια άμοιροι και οι έλληνες παραγωγοί. Ας πούμε ότι ο αγοραστής είναι τίμιος και δεν έχει σταθμίσει ότι δουλειά για 2 έτη, μπορεί να τον "φτιάξει" για όλη του τη ζωή, είναι Περήφανος Έλλην και αποφασίζει να παραγγείλει από τον Έλληνα Παραγωγό- συνεταιρισμό. Εκεί 2 τινά θα συμβούν εάν πούμε έστω ότι τα βρίσκουν στην τιμή

                -  Το πρώτο είναι στην ερώτηση του αγοραστή - πως εσυ μου εξασφαλίζεις ότι το κατάστημα δεν θα ξεμείνει από στοκ, η απάντηση του έλληνα παραγωγού θα είναι ότι δεν έχει τόση μεγάλη παραγωγή και ότι τον ανταγωνίζονται οι αλλοι παραγωγοί συνεταιρισμοί και πάει λέγοντας ενώ θα έπρεπε να είναι.

"Βεβαίως κε Νικολάου, μπορώ να σας καλύψω, διότι έχω συμφωνία με τους τάδε παραγωγούς και οι συνεταιρισμοί της περιοχής έχουμε φτιάξει ένα δίκτυο στο οποίο στηρίζει ο ένας τον άλλον σε περιπτώσεις κρίσης, χωρίς παραπάνω κόστος."

                - Στο δε δεύτερο ερώτημα του αγοραστή για την τυποποίηση- εεε εκεί τα γνωστά, μην τα ξαναπούμε, είναι άγνωστη λέξη αυτή (συνήθως) για τον συνεταιρισμό πλην εξαιρέσεων (μηλα ζαγορίν κλπ) και πάει λέγοντας

Οπότε ο αγοραστής για να βγάλε το κατιτίς του, θα απευθυνθεί στον μεσάζοντα- μεγαλοεισαγωγέα - αλυσίδα logistics και θα πάει να υπογράψει ένα συμφωνητικό το οποίο γράφει ότι "Σε περίπτωση μεγαλύτερης ζήτησης- ή εάν ο πελάτης (σουπερ-μαρκετ) για λόγους πέραν των προβλεπομένων ζητήσει ποσότητες που η ελληνική αγορά δεν μπορεί να καλύψει κλπ κλπ έχει δικαίωμα ο προμηθευτής να αποκαταστήσει τη προσφορά με δικά του μέσα, ιδίες εισαγωγές κλπ" χωρίς βέβαια ο αγοραστής να ασχοληθεί με το ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΝΤΑΙΝΕΡ.

Και πιστέψτε με 9 στις 10 περιπτώσεις είναι...κατεπείγουσες! Και με φτηνά κόμιστρα και με φθηνότερη- από του Έλληνα παραγωγού- τυποποιημένη εισαγωγή

Και έτσι έχουμε όλη την αλυσίδα ικανοποιημένη.

Και τον μεσάζοντα ο οποίος από τα 40 κοντέναιρ που πηγαιναν για ... Τουρκία τσίμπησε τα 10 και τα έδωσε στο κατάστημα και έβγαλε το κέρδος του.

Και η εταιρία logistics επειδή μπήκε στο ράφι του σούπερ μαρκετ

Και ο αγοραστής επειδή και καλός μάνατζερ είναι (αλλά και από τον άλλο μήνα με τα μαύρα θα έχει το κότερο που έχει παραγγείλει)

Και ο Δνων σύμβουλος της εταιρίας που στο τέλος του έτους στο ΔΣ θα παρουσιάσει καλό margin και θα λάβει μεγάλο bonus.

Και ακόμα ακόμα ο συνεταιρισμός που ούτως ή άλλως θα λάβει την επιδότηση....

Ναι όμως τελικά ποιος χάνει? Οκ - ναι χάνει ο μικροπαραγωγός, ο καταναλωτής και τελικά η Ελληνική Οικονομία

Αλλά who cares? Τα καφενεία, τα κ-ομπαρα να είναι καλά και τα κότερα (των αγοραστών)

Business as usual.

Εδώ ο κόσμος καίγεται...ή Έλα Μωρέ και τι έγινε...

Εδώ ο κόσμος καίγεται....

Τώρα να σχολιάσω τι? Την φωτογραφία ή εκείνους που σε διάφορα blogs,  την προέκριναν ως αλληγορία του Ζορμπά (χορεύω ακόμα και μπροστά στο Θάνατο);

Αδυνατώ να κατανοήσω τελικά μέχρι ποιο σημείο φτάνει η γαϊδουριά μας (ή μάλλον δεν  θέλω να το παραδεχτώ).

Πρόσφατα και λίγο πριν παραιτηθώ ως μέλος της Ελεγκτικής Επιτροπής, εκπροσώπησα το κόμμα που "συνδημιούργησα" μαζί με δεκάδες άλλους, στην περιφερειακή διοίκηση αττικής, για τις εκλογικές παραβάσεις.

Οι κατηγορίες ήταν συγκεκριμένες, κατά των ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ για ρύπανση. Ακόμα, ακόμα και οι ώρες της υπερωρίας είχαν υπολογιστεί από Δήμους για την ρύπανση αυτή.

Αφού τελικά εμφανίσθηκαν - εκτός από εμένα- οι εκπρόσωποι της ΝΔ, του ΚΚΕ και της ΈΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, η συνάντηση κρίθηκε από τον υπεύθυνο ως αόριστη και η κατηγορία των Δημάρχων ως μη συγκεκριμένη και χωρίς αντικείμενο. Περιττό δε να πω, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΙ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΧΑ άφαντοι.

Το εξής φοβερό ήταν ότι το πιο "αρμόδιο" υποτίθεται κόμμα, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, όχι απλά δεν εμφανίσθηκαν αλλά δεν έκαναν τον κόπο ούτε να ανταποκριθούν στην κλήση.

Προφανώς η Οικολογία περιορίζεται στην προεκλογική δράση απ ότι κατάλαβα και στην Εκλογική χρηματοδότηση.

Προφανώς και αυτή η στάση, μπορεί να χαρακτηριστεί ως άλλη μια αλληγορία του Ζορμπά, στην νεο-σουρεαλιστική Ελλάδα.

Προφανώς τελικά και ο γιαλός δεν είναι στραβός, απλά στραβά αρμενίζουμε.

Και για να ξαναγυρίσω στην προηγούμενη φώτο, δεν έχει περάσει ούτε μια πενταετία από τις μεγάλες φωτιές της Πελοποννήσου και βέβαια ούτε η νοοτροπία έχει αλλάξει. Μια χούφτα άνθρωποι να παλεύουν με τις φλόγες και οι έχοντες και κατέχοντες τις επιδοτήσεις να παίζουν πρέφα στο καφενείο του χωριού (το είδα με τα μάτια μου όσο και να μην το πίστευα).

Κάποιοι μάλιστα παραλληλίζουν τις καταστροφές αυτές, με εκείνες των Βιεννέζων του 19ου αιώνα, που ενώ έχαναν τα πάντα στο χρηματιστήριο φορούσαν τα καλά τους, τουαλέτες οι κυρίες και φράκα οι κύριοι, έβαζαν τις μάσκες τους, χόρευαν και έπιναν σαμπάνια στροβιλιζόμενοι στο ρυθμό του Στράους. Λες και έχει όμοιό της η ανθρώπινη ζωή και το περιβάλλον μας με ένα...χρηματιστήριο ενάμιση αιώνα μπροστά.

Και σα να μην φτάνει αυτό, έχουμε στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό, σε πλειοψηφία τους θιασιώτες του get greece back, θέλουμε την ελλάδα που ξέρουμε, να φύγει το κακό μνημόνιο και ο στρατός κατοχής, να φύγουν τα κακά μέτρα. Να πάρουμε πίσω ρε αδελφέ, τα καγιέν μας, τον φραπέ μας, τα σκυλάδικα το πήξιμο στους δρόμους 2 ώρα το βράδυ και να μισθοδοτούμαστε όλοι απ το δημόσιο. Το να "ιδιωτεύεις" παραπέμπει δε σε ηλιθιότητα- όπως πρόσφατα μου επισήμανε κάποιος μέσα σε μια ομάδα πολιτικού στοχασμού στο φατσοβιβλίο, καθ ότι το ιδιώτης προέρχεται από το idiot που σημαίνει βέβαια ηλίθιος όπως και το ιδιωτεύω από την λατινική του ρίζα.

Η όλη κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, μου θυμίζει παρακμή, αναδίδει έντονα το άρωμα μιας χώρας που σαπίζει που και ακόμα και αυτοί που ελπίζουν για κάτι καλύτερο, φαίνεται να έχουν παραιτηθεί και κοιτάζουν πως θα επιβιώσουν.

Θα ακούσεις πάντα από ηλιθίους τύπου Μπουμπούκου, ότι η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του δυτικού σύγχρονου πολιτισμού. Ναι μόνο, που μετά τη γέννηση τον έστειλε προς υιοθεσία και από τότε ζει με δανεικά και δόσεις σαν πρεζάκι.

Η ελληνικότητα έγινε μια  ναρκισσιστική αντανάκλαση μέσα στην οποία πνιγήκαμε. Αντιθέτως οι βάρβαροι και κακοί μνημονιακοί τύποι της Δύσης (όλοι μας βέβαια αγνοούμε ποια είναι τα μέλη του δντ) πήραν τις όποιες "Ελληνικές" αλήθειες και τις προσάρμοσαν σε ένα σύγχρονο τρόπο ζωής, μαζί με άλλα, όχι μεν τέλειο, αλλά αρκετό στο να βοηθά τον Πολίτη στην καθημερινότητά του, να παραμένει αξιοπρεπής.

Προσωπικά αν ήμουν στη θέση των ευρωπαίων θα τα χα βροντήξει και θα χα φύγει. Ίσως και η θεωρία του σοκ, να δράσει λυτρωτικά και να ξυπνήσει τον Έλληνα. Ίσως όταν στριμωχτεί, να αρχίσει να παράγει και να απαιτήσει από την πολιτική της εξουσία να παράγει και εκείνη.

Μεταπολιτικός Καπιταλισμός- Η επόμενη ημέρα

Με αυτό τον τίτλο θεωρώ ότι θα εισέλθουμε σε μία νέα εποχή, οικονομική και κοινωνική, η οποία αναγκαστικά θα στιγματίσει τον αιώνα μας.


Καπιταλισμός? Ναι- γιατί ουσιαστικά είναι το μόνο οικονομικό σύστημα που μας απέμεινε. Επαναπροσδιορίζοντας όμως το Das Kapital του Μαρξ, που ουσιαστικά το όριζε ως οικονομικό- χρηματο-οικονομικό κεφάλαιο.
Κινούμενη η κοινωνία μας από την μαζική παραγωγή αρχικά και σήμερα από χρηματο-οικονομικό χειρισμό (μόχλευση – financial leverage) το σύστημα απεκάλυψε αδυναμίες οι οποίες μας οδηγουν στα βασικά (fundamentals) της ανθρώπινης φύσης.
Εν ολίγοις δεν μπορείς να αφήσεις τις αγορές να δρουν ανεξέλεγκτες γιατί ακριβώς κουβαλουν την ανθρώπινη αδυναμία αυτή της απληστίας. Πολλαπλασιασμένη μάλιστα – leveraged και εκείνη. Και εκεί όλο το σύστημα καταρρέει. Και καταρρέει γιατί πολύ απλά η μηχανιστική και ολιστική οπτική μαζί με την απόλυτη εμπιστοσύνη στις αγορές κουβαλάνε και μεγιστοποιούν τον ανθρώπινο παράγοντα της ατομικότητας τον οποίο βέβαια στην Νέο-Ελλάδα τον έχουμε ανάγει σε επιστήμη (live and let die).

Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας κεφάλαιο θα πρέπει να γίνει πιο σύνθετος και να εμπεριέχει μέσα και άλλα στοιχεία πλην του χρήματος (και του ισοδύναμού του) της εργασίας και του εξοπλισμού. Θα πρέπει να εμπεριέχει έννοιες όπως εκείνης της εκπαίδευσης της ατομικότητας και ατομικής συμμετοχής, της ανταποδοτικότητας κλπ και μαντέψτε τι… Αυτές οι έννοιες πρέπει να είναι μετρήσιμες!


Μετά- Πολιτικός γιατί? Μα πολύ απλά επειδή δεν μπορούμε να αφήσουμε πια τις οικονομίες να λειτουργούν μόνες τους. Χρειάζεται πολιτική παρέμβαση. Όχι όμως στο αποτέλεσμα και στα ενδιάμεσα στάδια (διαρθρωτικές κινήσεις) αλλά στις υποδομές και στα αρχικώς συστημικά στάδια. Για αυτό και Μετά- Πολιτικός, να πάψουν οι ωμές παρεμβάσεις, τα ρουσφέτια, η παλαιά πολιτική αντίληψη που ήθελε πολιτικά όντα πελάτες του πολιτικου συστήματος.

Οι πολιτικοί ως πολιτικά όντα πρέπει να γίνουν οι ελεγκτές του συστήματος και της ευστάθειάς του και να παρεμβαίνουν μόνο όταν το σύστημα τείνει να εκτραπεί. Αλλά όχι με άμεσα διορθωτικές ενέργειες αλλά με δουλειά στα πρώτα στάδια. Θα μου αντιτάξει κάποιος ότι αυτό είναι χρονοβόρο ίσως να αποβεί και καταστροφικό ίσως σε μία νέα Οικονομική Κρίση. Θα ανταπαντήσω ΟΧΙ. Για ένα και μοναδικό λόγο. Η τεχνολογία πια, μας δίνει τη δυνατότητα οι όποιες αλλαγές να γίνουν με τεράστια ταχύτητα, τετοια που στο παρελθόν δεν είχαμε φανταστεί, οπότε όχι δεν γίνονται χρονοβόρες.

«Ο άνθρωπος», όπως έχει πει ο Φρουντ «δεν είναι ένα πράο, αξιαγάπητο πλάσμα, που το πολύ πολύ να αμυνθεί όταν του επιτεθούν, στις ορμές του μπορεί να συγκαταλέγει και ένα σημαντικό μερίδιο επιθετικής τάσης». Το πρόγραμμα έτσι της πολιτικής γίνεται ένα μέσο καταπράϋνσης και χειραγώγησης αυτών των παθών και των ελαττωμάτων, που υπάρχουν στο οικονομικό σύστημα.
Πάρτε για παράδειγμα την ελληνική κοινωνία. Πως θα αλλάξεις τα χαρακτηριστικά της. Το κλειδί είναι μία λέξη, επένδυση στην ΠΑΙΔΕΙΑ και το ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Και μετά άσε την αγορά να απορροφήσει την αλλαγή και σε μία διαρκεια 6-7 ετών μπορείς να αλλάξεις νοοτροπίες εκατονταετιών.
Όλοι επαν-εκπαιδεύονται. ΟΛΟΙ. Αρκεί να υπάρχει η στρατηγική και πολιτική βούληση. Γιατί αυτά που τελικά θα κερδίσεις είναι περισσότερα από εκείνα που θα χάσεις.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα καθημερινό μου παράδειγμα από έναν έλεγχο. Στο τμήμα παραλαβών μιας πολυεθνικής εμπορικής σε έλεγχο που έκανα είχα διαπιστώσει ότι οι φορτηγατζήδες έμπαιναν και ξεφόρτωναν ότι ώρα γούσταραν, όποτε γούσταραν , παρατούσαν το εμπόρευμα χωρίς καταμέτρηση με αποτέλεσμα ένα οργανωμένο χάος με πολλά ελλείμματα.
Η πρόταση που έπεσε ήταν η παραλαβή να δουλεύει από τις 3 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι με συγκεκριμένο πρόγραμμα και προτεραιότητες. Όλοι φοβηθηκαν τις αντιδράσεις, ειδικά των φορτηγατζήδων. Αναγκαστήκαμε πολλές φορές και κατά την διάρκεια ενός μήνα, τα ράφια των καταστημάτων να μείνουν χωρίς εμπόρευμα από το μπάχαλο που δημιουργήθηκε. Όμως το αποδέχτηκαν. Και έφτασαν ένα χρόνο μετά, να προτιμούν και οι ίδιοι την τάξη, τσακώνονταν μάλιστα με εκείνους που τους χαλούσαν το πρόγραμμα. Ένα άριστο παράδειγμα επέμβασης στην βάση και επαναπρογραμματισμού / επανεκπαίδευσης όπως θέλετε πείτε το, των ανθρώπων.
Με πολιτική βούληση

Και ένα μικρό σχόλιο για την Ελλάδα μας.

Ναι εμείς και όλες οι δυτικές χώρες κοινούνται με δανεικά. Πρωταθλήτρια οι ΗΠΑ που κάθε τόσο κόβουν χρήμα. Πλεονασματικές χώρες είναι η Ινδία, η Κίνα και ήταν και η Ρουμανία επί τσαουσέσκου. Ακόμα και η Γερμανία είναι ελλειματική! Σκεφτείτε όμως ότι είμαστε 150 κράτος-ούτε 200 ούτε 1000. Και αυτό αποτυπώνεται και στους θεσμούς μας και στην ιδιοσυγκρασία μας. Η Αθήνα του 1850 που ο κόσμος έχεζε στους δρόμους, πεθαινε απο δυσεντερίες, που η παιδική σεξουαλική κακοποιηση ήταν στο 50% πλενόταν όποτε το θυμόταν ευτυχώς είναι παρελθόν από το 1960 και μετά. Ναι είχαμε ανάπτυξη. Στα 60s ειχαμε την παιδική μας ανάπτυξη και στα 90s (με τα οποια συμπλέγματα του Σιδερένιου απο τα 80';s είχαμε την εφηβική μας ανάπτυξη.

Να δούμε αλλιώς?Πόσοι από εσάς έχετε παιδιά?(εγώ δεν έχω να σας ζήσουν παρεπιπτόντως). Χωρίς να θέλω να προσβάλω ουτε να γινω ρατσιστής θα σας πω ενα παράδειγμα. Πάρτε μια οικογένεια που κατοικεί στον Εβρο, με χαμηλό επίπεδο διαβίωσης που ξαφνικά θες απο την σκληρή εργασία του πατέρα-θες από τυχη-θες απο κάτι άλλο, βρίσκεται στην Αθήνα με μια βιλάρα νααααα-να μένει στην Εκάλη και στον 16χρονο γιο τους δίνει δώρο μια φεράρι και τον αφήνει να διαχειρίζεται ένα καταπίστευμα οπως γουστάρει εκείνο....Εσείς τι λέτε να συμβεί δηλ, πως θα αντιδράσει...

Γι αυτό καλό θα είναι να βλέπουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις- απο κεί θα ξεκινήσει και η λύση όλων των προβλημάτων.